เมื่อเกษียณ หัวโขนก็ถูกถอดลงอย่างเงียบเชียบ
อำนาจ บารมีที่เคยแผ่ขยายไปทั่ว กลับหดหายไปราวกับละลายไปกับสายลม
เสียงเรียกขานที่เคยดังก้อง กลับเงียบสงัดเหลือเพียงเสียงลมพัดผ่านใบไม้เหี่ยวเฉา
คนที่เคยเข้ามาหาด้วยความเคารพ ด้วยความหวัง ต่างก็ถอยห่างออกไป
เหมือนเกรงกลัวเงาของความไร้อำนาจ เหลือไว้เพียงร่างกายที่แก่ชรา และหัวใจที่หนักอึ้งด้วยความเดียวดาย
เกษียณไม่ใช่เพียงการวางมือจากหน้าที่ แต่เป็นการสูญเสียสถานะ
เป็นการถูกโลกทิ้งไว้เบื้องหลัง เป็นการเผชิญหน้ากับความจริงที่ว่า
มนุษย์เราล้วนเปราะบาง และความสัมพันธ์ส่วนใหญ่ยึดโยงอยู่กับผลประโยชน์
เมื่อผลประโยชน์หมดไป ความสัมพันธ์ก็จางหายไปเช่นกัน
เหลือไว้เพียงคนแก่หนึ่งคน กับความเงียบงันที่กว้างใหญ่ไพศาล
