ยิ่งอายุมากขึ้น คนรอบข้างจะน้อยลง
จะเหลือเฉพาะคนที่เข้าใจ คอยห่วงใจ และคอยสนับสนุนจริง ๆ

ยิ่งอายุมากขึ้น วงล้อมของชีวิตก็ค่อยๆ เล็กลง มิตรภาพบางอย่างอาจจางหายไปตามกาลเวลา

ความสัมพันธ์บางอย่างอาจเปลี่ยนแปลงไป แต่สิ่งที่เหลืออยู่ คือความหมายที่ลึกซึ้งกว่า

คนที่อยู่เคียงข้างเราในยามชรา ไม่ใช่นับที่จำนวน แต่นับที่คุณภาพ

พวกเขาคือคนที่เข้าใจเราอย่างแท้จริง เข้าใจความเปลี่ยนแปลงทางร่างกายและจิตใจ

เข้าใจความเงียบและความคิดถึง พวกเขาคอยห่วงใย คอยให้กำลังใจ และคอยสนับสนุนเราอย่างไม่หวังสิ่งตอบแทน

นั่นคือความงดงามของชีวิต การได้อยู่ท่ามกลางคนที่เข้าใจ คนที่รัก และคนที่ยอมรับเราอย่างที่เราเป็น

แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ ความผูกพันนั้นก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น และเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต